Gdzie się podziały te wartości?

Słowo do Pana Michała Marusika
Przewodniczącego Rady Sygnatariuszy UPR.
Wielce Szanowny Panie Michale!
Zawsze miałem o Panu wyrobione, dobre zdanie. Owszem, moja wizja rozwoju UPR, jak i stylu jej funkcjonowania na scenie politycznej współczesnej Polski w wielu kwestiach była odmienna od tej, która była bliższa Pana sercu, ale można mieć różne poglądy i wizje oraz zachowywać do siebie szacunek i uznanie dla możliwości funkcjonowania odmiennych racji.
Wszak tylko w debacie narodzić się może zwycięstwo. Takie zachowanie jest zresztą normalną postawą ludzi zachowujących pewną klasę i kulturę. Jest to postawa godna i wymagana od ludzi wyznających ducha konserwatyzmu lub przynajmniej kreujących się na takowych. Jednak w ostatnim czasie doznałem kompletnego szoku obserwując niektóre Pana zachowania, słuchając pańskich wypowiedzi i oglądając pańskie wystąpienie dla Wolnej TV. Nie będę ukrywał, że jest mi ogromnie przykro, iż musiałem zobaczyć wizerunek zupełnie innego człowieka, niż ten, jaki, oby nie w swojej naiwności, pozwoliłem sobie w przypadku Pana osoby wyrobić. Jak szybko udało się Panu przeobrazić z kreowanego na obrońcę wartości, wyważonego mentora, który winien spokojnie tonować wulgarne spory i ataki oraz stojąc na straży ustaleń najwyższej władzy UPR (Konwentu) dbać o dobro partii, w agresywnego, nierozważnego i stronniczego uczestnika personalnej hucpy, która nie ma nic wspólnego z dobrem i rozwojem UPR.
Zrozumiałbym gdyby taką postawę prezentował Pan Wayda, Pan Wodnicki (już w przedwyborczym liście pokazał klasę i słownictwo) lub jakiś szeregowy członek (nie obrażając nikogo), ale Pan Panie Michale? To nie przystoi konserwatyście. Nosi Pan w klapie taki mały znaczek w kształcie gotyckiej tarczy z czarnym, złoto obramowanym krzyżem celtyckim na błękitnym, królewskim tle. Ten znaczek świadczy, iż zalicza się Pan do elitarnego grona ludzi, dla których konserwatyzm i monarchizm oraz związane z tymi ideami wartości i postawy są nie podważalną świętością. Do grona ludzi, od których wymaga się więcej niż od zwykłych obywateli. Wymaga się klasy i wiary. I jednocześnie pozwala Pan sobie na bluźniercze porównanie Pana Janusza Korwin-Mikke do Jezusa?
Do Jezusa porównuje Pan człowieka, który jawnie słowem pisanym głosi zwątpienie w zasadność kultu maryjnego Kościoła Rzymskokatolickiego, powątpiewa lub wręcz neguje prawdziwość objawień i wybiera sobie Świętych Kościoła których uznaje, a których neguje („Korwin, wolnościowiec z misją” s. 117-134)? Nie wadzi to Panu? Z drugiej zaś strony tak łatwo znajduje Pan źdźbła w cudzych oczach, a nie widzi Pan belki w swoim. Każdy z nas ją ma. Tak łatwo Panu określać Pana Prezesa Bolesława Witczaka mianem Barabasza, a najwyższą władzę w UPR ? Konwent, porównywać do żydowskiej tłuszczy żądającej jego wydania? A może by się jednak zastanowić gdzie w tej scenie biblijnej, jakże plastycznej i ponadczasowej, jest Pańska rola? Na którego z aktorów zajścia, być może zupełnie bezwiednie, się pan wykreował? Może ta ogromna, nieprzystająca chrześcijaninowi złość, wynika z tego, że już widział się Pan członkiem Sanhedrynu i chciał samemu sterować tym tłumem, aby dokonywał wyboru według pańskiej woli?
A później może jednak rola Piłata umywającego ręce? Obym się mylił. Ale to pokaże czas. Na razie strasznie boli mnie, że muszę używać takich porównań. Nie ja jednak wytyczyłem ten szlak. Panie Michale, tak mocno nienawidzi Pan demokracji, jako konserwatysta, wzbrania się Pan przed knowaniami i grą w zakulisowych intrygach. A cóż Pan ostatnimi czasy robił. Jak nazwać wizytę w Okręgu Dolnośląskim oraz „namaszczenie” Pana Prezesa Roberta Maurera na II Wiceprezesa UPR? Czy dla tych 7 głosów Delegatów z tego Okręgu warto zaprzepaścić wyznawane wartości?
Warto podeptać zasady konserwatywne? Czy nie jest to po prostu kupczenie stanowiskami w celach obalania legalnej władzy? Czy nie jest to wyznanie wiary demokratycznej (i to wiary zdegenerowanej), opartej na kreowaniu większości? Gdzie wiara, że prawda zawsze zwycięży? Przecież konserwatysta woli przegrać bój honorowo niż stracić honor w knowaniach. A czy teraz, skoro się nie udało, zostawi Pan niepotrzebnego już w walce II Wiceprezesa lub zamieni go na bardziej odpornego na krytykę? Może na Pana Żółtka – wierny, wyznawca, niezły gracz, wiele po nim spłynie, nie ma skrupułów, odporny na krytykę?
Jakoś tak wraca mi przed oczy „pomorska” sprawa Pana Skorynki. Najpierw namawiał Pan ludzi, aby popierali wniosek o jego wyrzucenie z UPR, a później głosował Pan za jego włączeniem do grona Członków Sygnatariuszy. Czy już wtedy zdecydował Pan, że zasady można zdeptać? Że wola „Mistrza” jest ważniejsza niż ludzka uczciwość? Czy dziś Pana Roberta Maurera czeka podobny los jak tamtych ludzi, którzy Panu zaufali? Mi los Pana Roberta Maurera jest zupełnie obojętny, od momentu, kiedy wyraźnie dał sygnał swojej buty, arogancji i bezwzględności, sugerując, iż po swoim zwycięstwie „krwawo” rozprawi się z ludźmi odmiennego zdania. To nie jest, Panie Michale, człowiek skazany na sukces, ale samobójca. Źle ulokowane uczucia.
Wiem, że w polityce nie ma sentymentów. Tylko, że nie wolno tak naginać przekonań. Rzeczywistość często nas zaskakuje i przerasta, a miarą naszego człowieczeństwa i poziomu naszej klasy jest to, w jaki sposób przyjmujemy wieści, które dla nas nie są wymarzone. Porażkę w walce, także politycznej, trzeba umieć przyjąć godnie i honorowo. Nie wolno debaty o kształt partii i formę jej funkcjonowania sprowadzać do prostego sporu personalnego, który dodatkowo obwarowany jest jawnym szantażem: albo zrobicie tak jak chcę i zaplanowałem, albo pożałujecie, nawet jeśli przy okazji polegną niewinni, a może i cała partia.
Proszę, więc nie uciekać od rzeczywistości, gdyż spór o przywództwo ma tu drugorzędne znaczenie. Obaj wiemy, że chodzi o wizję UPR i tylko przypadek sprawił, że akurat Prezes Bolesław Witczak i Pan Janusz Korwin-Mikke mający tak różne wizje, stanęli w tym samym czasie naprzeciw siebie. Choć, dla mnie to może nie przypadek, tak po prostu musiało się stać. Konwent nie głosował tak naprawdę personalnie, tylko wskazał na poparcie pewnej, konkretnej wizji rozwoju UPR. Dla konkretnego kierunku. A, że przywódcom błędy się zdarzają, cóż, kto ich nie robi? Chyba tylko ten, co nic nie robi. I tak Rada Główna jak i Konwent, te niedociągnięcia i błędy dostrzegły. Ale uznały, iż wyjaśnienia Prezesa, są wystarczające (Prezes potwierdził wyraźnie poprawę tych elementów, które wzbudziły wątpliwości), a kierunek rozwoju partii uznały słuszny i w przyszłości rokujący najlepiej. I ja się z tym zgadzam, gdyż po pierwsze: taka jest wola Konwentu (jako legalista nie podważam decyzji najwyższej władzy w partii), a po drugie: będzie to na pewno kierunek bez samobójczych upadków w stylu „wrzesińskim”. I tyle.
Notabene chciałbym zapytać, czy słyszał Pan kiedykolwiek, aby Pan Janusz Korwin-Mikke przeprosił kandydatów z Wielkopolski, że żenującym kabaretem swoim zmarnował całą ich pracę wyborczą? Czy zaoferował zwrot poniesionych kosztów? Bo ja nie. To dla niego zbyt błahe, uwielbienie własnego ego nie pozwala mu na taki gest, a poza tym twierdzi, że polityk nawet jak popełni ewidentny błąd, to nie powinien się do tego przyznawać (te słowa padły na spotkaniu, z SM Okręgu Wielkopolskiego w Poznaniu). A Prezes Bolesław Witczak, jednak taką klasę miał i za błędy przeprosił.
Kwestii finansowych nie będę specjalnie poruszał, gdyż gentelmani o pieniądzach nie rozmawiają (a w polityce, o tak niewielkich wcale nie przystoi rozmawiać, aby nie być śmiesznym; a już roztrząsanie tego publicznie przez, nazwijmy to zwolenników Pana Janusza Korwin-Mikke, jest skandaliczne, gdyż pokazuje przeciwnikom politycznym słabość finansową UPR – proszę porównać budżety różnych partii; takie zaś działanie jest działaniem na szkodę partii, a Statut UPR mówi… Wie Pan co mówi, więc nie będę dopowiadał). Powiem tylko, że nie wierzę, aby tak jak kilku krzykaczy konwentowych wierzył Pan w możliwość uprawiania polityki na wysokim poziomie, bez pieniędzy i bez zawodowstwa (opłacanego finansowo) Prezydium. Nie wierzę w to, bo wierzę w Pana inteligencję (zaś, jeśli ktoś twierdzi, że UPR nigdy nie wykładał pieniędzy np. na Pana Janusz Korwin-Mikke to proponuję zobaczyć, kto i za ile opłacał wynajęte na żądanie Pana Janusza, w 2005 r., przez prawie 2 miesiące, mieszkanie we Wrześni i ile razy z niego korzystał Pan Janusz – pozwalam sobie zaznaczyć, że prawie wcale, gdyż było to jedynie kilka dni; czy te pieniądze nie zostały zmarnowane? Czy ktoś żądał od Pana Janusza ich zwrotu? Nie! I bardzo słusznie, bo polityka musi kosztować!).
Zapytał mnie Pan przed Konwentem, czy aby nie będzie z mojej i Okręgu Wielkopolskiego strony, tworzenia podstaw do obalenia Konwentu. Uczciwie powiedziałem Panu, że nie. Bo szanuję ludzi, jacy przyjechali i ich wyborców. Nie znałem wyników Konwentu, a obiecałem Panu, że nie będę działał negatywnie. Niech i Pan zachowa się z podobną klasą. Gdybym przegrał, odsunąłbym się w cień i nie przeszkadzał nowym Władzom (chyba,że chcieliby mojej aktywności), a może honorowo bym odszedł. Dlatego smucę się, że daje się Pan wciągać w jakieś nieprzystojne gry ludziom bez klasy.
Wierzę jednak, że zachowa się Pan godnie i tak jak chciałby Pan abym ja się zachował. Tak jak chciał Pan w tej naszej krótkiej rozmowie. Liczę też na Pana aktywność – pozytywną aktywność. Makiawelizm i demokratyzm Panie Michale, nie przystoi takim osobom jak Pan. Jest Panu z nim zdecydowanie nie do twarzy. Szkoda, że tak łatwo się Pan odbrązowił. Ale proszę się zastanowić i zważyć, co jest cenniejsze: świadectwo wartości, które się wyznaje, czy doraźny, wynikający ze złośliwego zaślepienia, pozorny, sukces polityczny.
Zaznaczmy, że w tak bardzo małej skali – mikroskali UPR. Wierzę, że wybierze Pan jednak dobrą drogę i nadal będę mógł widzieć w Panu osobę ponad podziałami.
Z wyrazami głębokiego szacunku
Dr Bartosz Józwiak
Prezes Okręgu Wielkopolskiego