Najsłabsze ogniwa

Rafał A. Ziemkiewicz napisał kiedyś, że każda manifestacja jest tak mądra, jak najmniej inteligentny jej uczestnik. Dodał też, że owe „najsłabsze ogniwa” mają paskudny zwyczaj najgłośniej wrzeszczeć. Z kolei Stanisław Lem pisał, że człowiek to istota, która najchętniej mówi  o tym, na czym się najmniej zna. Obserwując dzisiejsze manifestacje pierwszomajowe trudno się z nimi nie zgodzić.

Wszystkie bowiem manifestacje zorganizowane zostały pod hasłami walki z tym, czego w Polsce nie ma – wolnym rynkiem i kapitalizmem. Koncesje, zezwolenia, pozwolenia, dyktatura biurokracji lokalnej i unijnej, wreszcie sposób przeprowadzenia prywatyzacji po 1989 r. (z pamiętnym uwłaszczeniem nomenklatury) oraz konstrukcja przepisów podatkowych w taki sposób, że akumulacja kapitału w klasie średniej jest niemożliwa sprawiają, że mówienie o współczesnej gospodarce jako kapitalistycznej / wolnorynkowej dowodzi niezrozumienia używanych pojęć oraz całkowitego oderwania od rzeczywistości.
Przewodniczący Ruchu Poparcia Palikota (tym razem bez świńskiego ryja i sztucznego penisa) oświadcza, że „wolny rynek nie da rady” w walce z bezrobociem. Rozwiązanie – obniżka składki do ZUS, likwidacja umów „śmieciowych”. Jednak główny ciężar walki na polu „produkowania rabocia” spoczywa na „państwie”: „Dziś już wiemy, że wolny rynek i wszyscy jego kapłani z arcybiskupem Tuskiem, biskupem polowym Pawlakiem, i papieżem politycznego kapitalizmu Kaczyńskim, nie dadzą rady dalej wmawiać nam, że wolny rynek stworzy miejsca pracy. Państwo musi być w tym aktywne […] Tak, państwo będzie budować fabryki, państwo ma budować fabryki, nie ma żadnego powodu, żeby państwo nie budowało fabryk”.
Cóż, uznawanie Tuska, Pawlaka i Kaczyńskiego za „kapłanów” wolnego rynku można uznać za przejaw indolencji bądź zwykłą manipulację. Ale pomysł na państwowe fabryki jest najlepszy z innego powodu. Otóż Janusz Palikot uważa, że nie będzie to powrót do socjalizmu, gdyż owe państwowe fabryki… „powinny działać w ramach wolnego rynku jako spółki prawa handlowego”!
Z kolei Leszek Miller, stary – nowy przywódca SLD, przekonywał swych słuchaczy, że na Kongresie RPP spotkali się „kapitaliści, aby radzić nad kolebką kapitalizmu”. W ramach rozwiązania zaproponował przywrócenie trzeciego progu podatkowego na poziomie 50% „dla najbogatszych”. Żeby było śmieszniej, za prawicową koalicję uznał zestaw PO-PSL-RPP.  A co najbardziej przeszkadza mężczyźnie, którego nadal nie można poznać, bo wciąż jeszcze nie skończył? „Mamy rynkową gospodarkę, ale nie chcemy rynkowego społeczeństwa. Człowiek to nie mechanizm, to nie towar, i społeczeństwo to nie wielki hipermarket, gdzie wszystko jest tylko kwestią ceny. Nie ma na to zgody. Stoimy po stronie wszystkich, których prawicowe rządy wykluczają z powodu płci, seksualności, z powodu miejsca urodzenia, z powodów światopoglądowych i każdych innych”. Ciekawe, bo zdaje się w kapitalizmie i wolnym rynku decydują kompetencje, a nie kwestie drugoplanowe typu orientacji seksualnych. Warto też przypomnieć, że w systemie wolnorynkowym każdy, bez względu na kolor skóry, religię, seksualność itp. może swobodnie kształtować swój byt materialny, zaś w socjalizmie – wręcz przeciwnie. Licznych przykładów dostarcza historia.
Leszkowi Millerowi wtórował przewodniczący OPZZ, Jan Guz: „nasz rząd, wspierany przez finansjerę i spekulantów zadbał o to, by życie było pasmem udręk […] Nasza ojczyzna, Polska, wali się w gruzy. Trwa totalna wyprzedaż majątku narodowego, odbierane są prawa pracownicze. Nasz śmieciowy kapitalizm, nasi śmieciowi politycy zafundowali nam w prezencie śmieciową pracę, śmieciowe emerytury i wzrastające bezrobocie”. Ciekawe, że nie zauważył wpływu na taki stan rzeczy „wielkiego sukcesu” lewicy, jakim było wstąpienie Polski do UE, która zamknęła stocznie i zamknie jeszcze wiele innych zakładów, a kieszenie Polaków aktualnie są drenowane właśnie na potrzeby ratowania „finansjery i spekulantów” ponoszących straty z tytułu „radosnej twórczości” eurokratów.
Anarchiści odcięli się od „pozorantów z SLD i RPP” oraz „zbiurokratyzowanych związków zawodowych”. Jakub Gawlikowski stwierdził, że „Dziś mamy powrót do tego, co wydawało się zamierzchłą przeszłością, powrót do XIX-wiecznego kapitalizmu” i dlatego też organizatorzy pochodu anarchistów podkreślali, że „walczą z kapitalizmem we wszystkich jego przejawach”. Widać nikt im nie powiedział, że podstawą kapitalizmu i wolnego rynku jest poszanowanie wolności, życia i własności czyli to, czego w Polsce nie ma.
Manifestowali też nacjonaliści, między innymi niosąc hasło „Kapitalizm to socjalizm, trzecia droga nacjonalizm”. Jest to o tyle ciekawe, że pojęcia kapitalizmu i socjalizmu odnoszą się do rozwiązań społeczno – gospodarczych, zaś nacjonalizm do społeczno – politycznych. Warto też zwrócić uwagę, że na przestrzeni lat nacjonalizm nawiązywał do różnych form rozwiązań ekonomicznych, zarówno socjalistycznych jak i kapitalistycznych, zaś główny ideolog polskiego nacjonalizmu, Roman Dmowski zaś w „Myślach nowoczesnego Polaka” bronił własności prywatnej i gospodarki kapitalistycznej.
W świetle powyższego może należałoby rozważyć przesunięcie Święta Pracy na dzień 1 – ego kwietnia?
Michał Nawrocki
Fot:. internet